Modern Parapsikoloji'nin Babası

Modern Parapsikoloji'nin Babası

 Bu yazımızda parapsikoloji alanını bilim dünyasına kazandıran ve bunun en büyük öncülerinden olan  Joseph Banks Rhine tanıyoruz. Joseph Banks Rhine kısacası JB Rhine olarak bilinmektedir. Kendisi 1895 yılında Amerika’nın Waterloo, Pennsylvania kasabasında dünyaya geldi. Hayatının devam eden süreçlerinde doğa tutkusundan dolay kendisi Botanikçi olarak bilinmektedir. Botanik konusunda 1925 yılında Chicago Üniversitesi doktorasını bitirerek ünvanını tamamladı. Üniversite yıllarında Arthur Conan Doyle'un ölülerle iletişimin bilimsel kanıtını olarak sundu konuşmadan etkilenip psişik adımlarına ilk adımını atmış oldu. JB Rhine günlüklerine bu başlangıç anısı hakkında şunları yazdı: "Bu teoriler sadece olasılık ama yıllardır sahip olduğum en heyecan verici düşünceydi." demiştir. Anlaşılana göre JB Rhine bu konuda olağan üstü görünen bu çığır açıcı düşünceler etkilemiştir. 

Üniversite hayatının devam eden sürecinde psişik konulardan etkilenen JB Rhine, Profesör William McDougall ile bir yıl çalışmak üzere Harvard Üniversitesi'nde psikoloji bölümüne kaydoldu. 1927'de Profesör McDougall'ın yanında çalışmak için Kuzey Carolina, Durham'daki Duke Üniversitesi'ne taşındı. Bu süreçte birçok şey öğrenene JB Rhine, parapsikolojinin bir bilim dalı haline gelmesine yardımcı olan çalışmalara başladı; parapsikolojiye "anormal psikoloji" nin bir dalı olarak gördü. Rhine, McDougall takip ederek geldiği Duke Üniversitesinde Parapsikoloji Laboratuvarı'nın kurulmasına yardım etti. Rhine, çok çeşitli insan denekleri kullanarak Duke Üniversitesindeki Parapsikoloji Laboratuvarında 90.000 kadar deney yaptı. 1934'te Ekstra-Duyusal Algı(Extra-Sensory Perception ) adlı kitabı kamuoyunda bir sansasyon yarattı, ancak bilim camiası tarafından şüpheyle karşılandı.

 

Rhine araştırma projesinde birçok öğrenciyi gönüllü denek olarak test etti. Bu ESP araştırmasındaki ilk istisnai konusu, Duke'ta ekonomi lisansı olan Adam Linzmayer idi. 1931'de Linzmayer, Rhine'in telepati üzerine geliştirdiği Zener ön kart testlerinde çok yüksek puanlar aldı; başlangıçta, Rhine'in kendisine verdiği iki kısa (dokuz kartlı seri) testte% 100 doğru puan aldı. Linzmayer, ilk uzun testinde (300 kartlık bir seri) bile, şans sadece% 20 iken,% 39.6 doğru puan aldı. Üç 25 kartlık seride her seferinde arka arkaya% 36 puan aldı (şans% 20). Ancak, zamanla Linzmayer'in puanları şans ortalamalarına çok daha yakın (ama yine de üzerinde) düşmeye başladı. Linzmayer'e göre can sıkıntısı, dikkat dağınıklığı ve rekabet eden yükümlülükler, düşen test sonuçlarına etki eden olası faktörler olarak varsayıldı. (Zener Kart Nedir?)

Ertesi yıl Rhine, Linzmayer'in genel 1931 performansını geçmeyi başaran, gelecek vaat eden başka bir kişi olan Hubert Pearce'ı test etti. Rhine laboratuvarının en ünlü deney serisi, muhtemelen Hubert Pearce ve araştırma asistanı Joseph Gaither Pratt'ın dahil olduğu ESP testleridir. Pearce, Pearce'ın bir kampüs kütüphane odasında oturduğu yerden 100 metre ötedeki parapsikoloji laboratuvarında kartların sırasını karıştıran ve kaydeden Pratt tarafından test edildi (Zener kartları kullanılarak). Seri, Ağustos 1933 ile Mart 1934 arasında gerçekleştirilen 37 adet 25 denemeden oluşuyordu. Koşudan koşmaya, Pratt'ın kartları ile Pearce'in tahminleri arasındaki maçların sayısı oldukça değişkendi, genellikle şansın önemli ölçüde üzerinde sapma gösterdi, ancak aynı zamanda şansın önemli ölçüde altına düştü. . Bu puanlar, 100 veya 250 yarda olarak düzenlenen Pratt ile Pearce arasındaki mesafeden bağımsız olarak elde edildi. (Telepati Deneyleri)

 

1934 yılında, birkaç yıllık titiz laboratuvar araştırması ve istatistiksel analizden yararlanarak, Rhine, sonraki on yıllar boyunca çeşitli baskılarda geniş çapta okunan Extra-Sensory Perception adlı kitabının ilk baskısını yayınladı. 1930'ların sonlarında, Rhine "psikokinezi" araştırdı. Bu konuyu bir laboratuar ortamında kontrollerle test edilebilmesi için tekrar basit terimlere indirdi. Rhine, bir deneğin atılan zarların sonucunu etkileyip etkilemeyeceğini test etme üzerine deney üretti. Başlangıçta elle atılan zarlarla, daha sonra bir kupadan atılan zarlarla ve son olarak makineyle atılan zarlarla olarak 3 seviyeden oluşturmuştur.

Rhine, 1940 yılında Joseph Gaither Pratt ve Duke Extra-Sensory Perception After Sixty Year'daki diğer ortaklarıyla birlikte yazar, durugörü ve telepati ile ilgili tüm deneysel çalışmaların bir gözden geçirmesini yaptı. Bilim tarihinde bu ilk meta-analiz olarak kabul edilmiştir. Savaş yıllarında Rhine, erkek personelinin çoğunu savaş işlerinde veya orduda kaybetti. Bu, yeni araştırmaların yürütülmesinde bir kesintiye neden oldu, ancak 1930'ların başından beri psikokinezi üzerine yapılan büyük deney birikimini yayınlama fırsatı yakalandı. Savaştan sonra, laboratuvar dışında bazı dramatik vakaları inceleme fırsatı buldu.

Rhine'in karısı Louisa E. Rhine, 1940'ların sonlarında eşininkini tamamlayan bir çalışma yürüttü ve kendiliğinden ESP raporları hakkında bilgi topladı (insanların deneyimleri laboratuvar ortamı dışında). Yine de Rhine, bilim camiasının parapsikolojiyi ciddiye alabilmesi için laboratuvarda iyi bir temelin atılması gerektiğine inanıyordu. 1960'ların başında Ren, Duke'u terk etti ve daha sonra İnsanın Doğası üzerine Araştırma Vakfı olacak olan Parapsikoloji Enstitüsü'nü kurdu. 1965'te Duke Üniversitesini terk etti ve kendi araştırma merkezini, İnsanın Doğası Üzerine Araştırma Vakfı'nı kurdu. Aynı yıl Rhine ve McDougall, Journal of Parapsychology'yi kurdular.

(Journal of Parapsychology nedir? Tıkla)

Rhine parapsikolojideki sahte olağanüstü yetenekleri ifşa etmek istedi. Rhine bu konulardaki sahtekarlığı belgeleyen raporu Amerikan Psişik Araştırmalar Derneği gönderdi. Ama APA tarafından bu yazı reddedildi. Bu nedenle Rhine bu yazıyı, Journal of Abnormal Social Psychology’de yayınlandı. Yanıt olarak, Crandon savunucuları Rhine saldırdı. Arthur Conan Doyle, bir Boston gazetesinde "J. B. Rhine bir Götdür" iddiasıyla bir makale yayınladı. Anlaşılan o ki Rhine başında konuşmasından etkilendiği adam bile onu sırtından vurmuş oldu.

Rhine, William McDougall ile birlikte "parapsikoloji" terimini (Max Dessoir tarafından türetilen bir Almanca terimi tercüme ederek) ortaya attı. JB Rhine parapsikolojiyi şöyle tanımlamıştır; Parapsikoloji, doğanın bilinen fiziksel yasalarını aşıyor gibi görünen canlı organizmalar ile dış çevreleri arasındaki etkileşimlerin bilimsel çalışmasıdır. Parapsikoloji, daha geniş bilinç ve zihin çalışmasının bir bileşenidir. Bazen Rhine'in neredeyse tek başına bir deneysel psikoloji biçimi olarak parapsikoloji için bir metodoloji ve kavramlar geliştirdiği söylenir. Yani kısacası Jb Rhine parapsikoloji tarihinde gelmiş geçmiş en başarılı bilim insanlarından biri olarak tarihe geçmiştir.

 

JB Rhine yayınladığı Makaleler:

·         Rhine, J. B. (1934). Extra-sensory perception. Boston: Boston Society for Psychic Research.

·         Rhine, J. B. (1937). New Frontiers of the Mind. New York: Farrar & Rinehart.

·         Rhine, J. B. (1941). Terminal salience in ESP performance. Journal of Parapsychology, 5, 183—244.

·         Rhine, J. B. (1946a). Hypnotic suggestion in PK tests. Journal of Parapsychology, 10, 126—40.

·         Rhine, J. B. (1946b). The psychokinetic effect: a review. Journal of Parapsychology, 10, 5—20.

·         Rhine, J. B. (1947a). Pierre Janet’s contribution to parapsychology.

·         Rhine, J. B. and Pratt, J. G. (1957). Parapsychology: Frontier Science of the Mind. Springfield, Illinois: Charles Thomas.

·         Rhine, J. B. and Pratt, J. G. (1961). A reply to the Hansel critique of the Pearce-Pratt series. Journal of Parapsychology, 25, 92—8.

·         Rhine, J. B., Pratt, J. G., Stuart, C. E., Smith, B. M. and Greenwood, J. A. (1966). Extra-sensory Perception after Sixty Years. Boston: Bruce Humphries. (Original work published 1940.)

·         Rhine, J. B., Smith, B. M. and Woodruff, J. L. (1938). Experiments bearing on the precognition hypothesis: II. The role of ESP in the shuffling of cards. Journal of Parapsychology, 2, 119—31.

·         Rhine, L. E. (1951). Conviction and associated conditions in spontaneous cases. Journal of Parapsychology, 15, 164—91.

·         Rhine, L. E. (1957). Hallucinatory psi experiences: III. The intention of the agent and the dramatizing tendency of the percipient. Journal of Parapsychology, 21, 186—226.

·         Rhine, L. E. (1962). Psychological processes in ESP experiences. Part I. Waking experiences. Journal of Parapsychology, 26, 88—ill.

·         Rhine, L. E. (1965). Hidden Channels of the Mind. New York: William Morrow.

·         Rhine, L. E. (1967). ESP in Life and Lab. New York: Macmillan. (Paper, New York: Collier, 1969.)

·         Rhine, L. E. (1969). Case study review. Journal of Parapsychology, 33, 228—66.

·         Rhine, L. E. (1970). Mind over Matter. New York: Macmillan.

·         Rhine, L. E. (1981). The Invisible Picture. Jefferson, North Carolina: McFarland.

·         Rhine, L. E. and Rhine, J. B. (1943). The psychokinetic effect: I. The first experiment. Journal of Parapsychology, 7, 20—43.Journal of Parapsychology, 11, 155—9.

·         Rhine, J. B. (1947b). The Reach of the Mind. New York: Sloane.

·         Rhine, J. B. (1948). The value of reports of spontaneous psi experiences. Journal of Parapsychology, 12, 231—5.

·         Rhine, J. B. (1954). The science of nonphysical nature. The Journal of Philosophy, 51, 801—10.

·         Rhine, J. B. (1969). Position effects in psi test results. Journal of Parapsychology, 33, 136—57.

·         Rhine, J. B. (1972). Parapsychology and man. Journal of Parapsychology, 36, 101—21.

·         Rhine, J. B. (1973). Extrasensory Perception (rev. edn). Boston: Bruce Humphries. (Original work published 1934.)

·         Rhine, J. B. (1974). Comments: a new case of experimenter unreliability. Journal of Parapsychology, 38, 215—25.

·         Rhine, J. B. (1977). History of experimental studies. HB (pp. 25—47).

·         Rhine, J. B. and associates (1965). Parapsychology from Duke to FRNM. Durham, North Carolina: Parapsychology Press.

·         Rhine, J. B. and Feather, S. R. (1962). The study of cases of psi-trailing in animals. Journal of Parapsychology, 26, 1—22.

·         Rhine, J. B. and Humphrey, B. M. (1944a). The PK effect: special evidence from hit patterns. I. Quarter distributions of the page. Journal of Parapsychology, 8, 18—60.

·         Rhine, J. B. and Humphrey, B. M. (1944b). The PK effect: special evidence from hit patterns. II. Quarter distributions of the set. Journal of Parapsychology, 8, 254—71.

·         Rhine, J. B., Humphrey, B. M. and Pratt, J. G. (1945). The PK effect: special evidence from hit patterns. III. Quarter distributions of the half-set. Journal of Parapsychology, 9, 150—68.

·         Rhine, J. B. and Pratt, J. G. (1954). A review of the Pearce-Pratt distance series of ESP tests. Journal of Parapsychology, 18, 165—77.

Kaynakça :

• -          Wikipedia
• -          https://www.rhineonline.org